Tatuaże kiedyś łączone były z obrzędami plemiennymi, rytuałami w ramach wierzeń i religii, przynależnością do grup społecznych i subkultur. Obecnie to deklaracja poglądów, wyraz samego siebie czy produkt kulturowy podlegający tym samym kwalifikacjom, co dzieło sztuki. Tatuaże przebyły długą drogę w świadomości społeczeństwa. Mimo iż o wiele częściej się je robi niż o nich dyskutuje, nie ulega wątpliwości, że stanowią swoistego rodzaju rodzaj ekspresji człowieka.
Funkcje tatuażu
Na przestrzeni wieków malunki na ciele człowieka spełniały najróżniejsze funkcje i potrzeby. Do najważniejszych należały:
- funkcja magiczno-religijna – tatuaż jako symbol wiary bądź amulet chroniący przed złymi mocami i urokami;
- funkcja militarna – przynależność do struktur wojennych, wzbudzanie strachu u przeciwników;
- socjalna/społeczna – tatuaże określały przynależność do poszczególnych grup i subkultur społecznych. Oznaczały prestiż, pozycję społeczną;
- seksualna – jako symbol dojrzałości seksualnej, środek antykoncepcyjny, czynnik erogenny;
- represyjna – czyli tatuaż jako piętno przestępcy.
Z postępem cywilizacyjnym i otwarciem ludzi na nowe rodzaje sztuki, a także uświadomienia sobie, jak bardzo praktyczne mogą okazać się tatuaże, do powyższych funkcji dołączyły inne. Wśród nich znalazła się m.in. funkcja kosmetyczna – tatuaże umożliwiły korygowanie istniejących tatuaży, ukrywanie odbarwień skóry spowodowanych chorobami lub ukrywanie blizn po wypadkach, operacjach.
Postrzeganie tatuaży na przestrzeni lat
Wraz z wynalezieniem elektrycznej maszynki w XX wieku, a tym samym zwiększeniem możliwości wykonywania tatuażu, dostępność tej formy sztuki stała się ogromna. Obecnie sztuka tworzenia tatuaży łączy wszelkie znane style i stała się jednym, wielkim międzynarodowym nurtem. Dzięki zasięgom i uniwersalności przyciąga najrozmaitszych ludzi, pochodzących nierzadko z różnych środowisk i klas społecznych. Globalny charakter zjawiska przełożył się na jego odbiór adekwatny do skali. Tatuaże mają zatem duże grono zwolenników, ale również wielu przeciwników. Choć wydaje się, że sztuka tworzenia tatuaży zyskuje coraz większą aprobatę, w niektórych środowiskach nadal pozostaje tematem tabu i budzi jedynie negatywne skojarzenia.
Tatuaże budzą zachwyt szczególnie wśród ludzi młodych jako symbol buntu oraz są cenne w środowiskach celebrytów jako jednen z ważnych elementów wizerunku. Z kolei wśród środowisk konserwatywnych, wspólnot głęboko wierzących oraz instytucjach państwowych traktowane są raczej ozięble. Dzieje się tak przede wszystkim z powodu panującej w Polsce chrześcijańskiej, w której symbol tatuażu ma jednoznacznie negatywne znaczenie. Wśród takich grup społecznych nadal pokutuje przekonanie, iż tatuaż spełnia jedynie funkcję rygorystyczno-represyjną, a więc jest piętnem więziennym albo szatańskim. Niechęć pogłębiana jest przez osoby, które decydują się na kontrowersyjne tatuaże, np. mariaże symboli satanistycznych bądź hasła utożsamiane z nazizmem bądź faszyzmem.
Niemniej, postrzeganie sztuki tatuażu nadal pozostaje kwestią czysto indywidualną. Przez jednych będzie to odbierane jako oszpecanie ciała, dla innych – piękna dekoracja, forma wyrażenia siebie lub sposób na zasłonięcie brzydkich blizn po operacjach lub wypadku.